List do Rodziców

Szanowni Państwo,

W tej trudnej sytuacji zwracamy się z prośbą o pomoc w realizacji zadań edukacyjnych, dołożymy wszelkich starań, by nauczanie zdalne w naszej szkole przebiegło sprawnie i efektywnie.

W razie jakichkolwiek problemów i uwag prosimy o kontakt przez wychowawcę.

Do obowiązków rodzica należy:

Nawiązanie kontaktu z nauczycielem w sposób wskazany przez szkołę lub nauczyciela.
Umożliwienie dziecku dostępu do internetu na czas nauki
Zorganizowanie miejsca do nauki w domu
Pomoc dziecku w odszukaniu i odebraniu informacji o e-lekcjach pod podanym adresem.
Przeglądanie szkolnej strony internetowej http://sp5.wolomin.org/ i wiadomości z dziennika elektronicznego WULCAN -codziennie
Pomoc w przesyłaniu zadanych prac w sposób wskazany przez nauczyciela; z wiadomości i umiejętności nabytych samodzielnie w czasie kwarantanny uczeń będzie rozliczany.
W ramach potrzeb pomoc w korzystaniu z dyżurów/ konsultacji/ zdalnych lekcji dla uczniów telefonicznych/emailowych/poprzez komunikatory – forma kontaktu wskazana przez szkołę lub nauczyciela.
Pomoce we wspomaganiu samodzielnej nauki dziecka w domu

motywowanie dziecka do pracy.
drobne nagrody za zrealizowany plan, typu ulubiona bajka, serial, czat ze znajomymi, film, deser, potrawa, możliwość zabawy z rodzicem w określonym czasie
pomoc w planowaniu (przewidzieć, określić, ile czasu i wysiłku potrzeba na opanowanie określonego materiału).
pomoc w nauce, odpowiedzi na wątpliwości
systematyczność w kontrolowaniu dziecka (codziennie)

Pomóż dziecku ułożyć plan dnia.

Przykład

8.00 pobudka
Czynności poranne
9.00 rozpoczęcie nauki z przerwami co 45 min.,
13 Obiad
Odpoczynek po obiedzie ok. 1 godz..
Ewentualna dalsza nauka
Zakończenie pracy

10. Czas na relaks

11. Po wykonaniu planu e-nauki nagrodą może być obejrzenie ulubionego serialu itp.

Kiedy dziecko, po odpoczynku nadal nie zabiera się do nauki, pomóżmy mu. Zachęta, zainteresowanie nauką, dyskretnie naprowadzenie, pobudzenie dziecka do działania – do własnej inwencji, to właśnie jest najlepsza pomoc rodziców. Pomocny link https://swierszczyk.pl/polecane-artykuly/szkola-dla-rodzicow/jak-zachecac-dziecko-do-wspolpracy

Dzieciom może być trudno samemu motywować się do pracy przez dłuższy czas, polecamy sprawdzone sposoby.

WSKAZÓWKI Aby zachęcić dziecko do współpracy wg J. Sakowskiej:

Opisz, co widzisz, lub przedstaw problem – „Jest już po czasie rozpoczęcia nauki, a ja widzę ,że się bawisz/gadasz z kolegami/jesz śniadanie”
Udziel jak najkrótszej informacji – Uczysz się od 8.00 do 8.45 i dopiero wtedy masz przerwę
Wyraź to jednym słowem lub gestem – Lekcje!
Opisz, co czujesz, ale nie wypowiadaj się na temat charakteru dziecka – Nie lubię, kiedy umawiamy się na konkretny czas nauki a Ty przeciągasz przerwę albo Denerwuje mnie kiedy trzeci raz przypominam Ci o lekcjach
Daj dziecku wybór – Wolisz zacząć od polskiego czy matematyki?
Napisz liścik w imieniu tego co ma być wykonane (najlepiej jakoś dowcipnie)– Mam dla Ciebie nowe informacje i jeden challange do wykonania. Twoja fizyka

Unikaj niejasnego, nieprecyzyjnego formułowania oczekiwań wobec dziecka, typu: Szykuj się do nauki. Bądź posłuszny. Weź się w garść. Przestań. Uspokój się.

Istotne są właściwie sformułowane komunikaty, którymi chcemy zachęcić dziecko do współpracy z nami. Oto słowa-klucze: zaczynamy od Potrzebuję… Jeśli dziecko zlekceważy naszą prośbę wtedy powtarzamy to samo zaczynając od Zależy mi… Najmocniejszym z tych jest rozpoczęcie zdania do Oczekuję…
Przykład: Potrzebuję żebyśmy zaczęli pracować w tym samym czasie czyli od 8.00, to delikatnie, jeśli nie skutkuje wzmacniamy: Zależy mi żebyśmy zaczęli pracować w tym samym czasie czyli od

8.00. Jeśli nadal nie skutkuje możemy całkiem stanowczo powiedzieć Oczekuję że zaczniemy pracować w tym samym czasie czyli od 8.00

Chcąc zdyscyplinować dziecko, należy nie tylko uwzględnić jego uczucia, lecz także zrozumieć i zaakceptować niechęć do ograniczeń. Trudno się przecież spodziewać, żeby cieszyło się z zakazów. Tylko wtedy mamy szansę na dobrowolne zaakceptowanie przez dziecko zmiany zachowania i wyrobienie samodyscypliny.

Bezpieczeństwo w sieci

Drodzy Rodzice, pamiętajcie, aby dzieci korzystały z Internetu i komputera zawsze pod Waszym nadzorem. Wszelkie informacje dotyczące bezpiecznego korzystania z Internetu znajdziecie na stronie SIECIAKI.PL

Jeśli w czasie pracy dziecku nasuną się jakieś pytania, czy powstaną trudności, staramy się mu pomóc, ale nie odrabiamy sami za dziecko jego pracy domowej. Wykonywanie różnych prac za dziecko jest z natury szkodliwe. Hamuje samodzielność dziecka, przyzwyczaja do nieuczciwości, jak również do unikania większego wysiłku. Nie jest wskazane pozostawiać dziecko samemu sobie, ani też wtrącanie się do jego pracy, wystarczy nasza kontrola. W przypadku, gdy zauważymy błąd, nakłońmy je, by jeszcze raz samo sprawdziło, czy wszystko jest w porządku, zastosujmy pytania naprowadzające. Jak zachęcać dziecko do samodzielności pomocne wskazówki znajdziemy na stronie https://swierszczyk.pl/polecane-artykuly/szkola-dla-rodzicow/jak-zachecac-dziecko-do-samodzielnosci

WSKAZÓWKI pomocne w zachęcaniu do samodzielności wg J. Sakowskiej

Pozwól dziecku dokonać wyboru: Czy dzisiaj wolisz zacząć naukę od tego co dla Ciebie trudne, czy od tego co lubisz najbardziej?
Okaż szacunek dla dziecięcych zmagań jeśli mówisz, że coś jest łatwe to nie warto się starać albo w ogóle wstyd, że nie wyszło, nie umiem. Jeśli mówisz że coś jest trudne to może przerazić dziecko i zestresować. Używaj komunikatu: To może być trudne samemu zrozumieć matematykę. To może być trudne samemu wytrwać na nauce historii prze 45 min. To może być trudne skoncentrować się sam nad książką przez tyle dni.
Nie zadawaj zbyt wielu pytań, bo to kojarzy się z przesłuchaniem i wzbudza opór. Lepiej powiedz: Witaj, kochanie. Masz teraz przerwę. Albo U Ciebie w pokoju jest tak cicho, że sama staram się mniej hałasować. Inaczej Jestem ciekawa co robisz i jak sobie radzisz jednak nie chcę Ci przeszkadzać.
Nie śpiesz się z dawaniem odpowiedzi. Jeśli na każde pytanie będziesz odpowiadać to staniesz się maszynka do odpowiedzi i zahamujesz samodzielność. Dziecko może nie wiedzieć. Jednak najczęściej nie wie bo się nad tym nie zastanowiło: Ja też się nad tym zastanawiałem, a jakie jest twoje zdanie?
Zachęć dziecko do korzystania z cudzych doświadczeń. Innych osób niż rodzina, może książki, internet albo znajomi. Zachęcaj do szukania: Wiesz ciocia Jola od zawsze interesuje się historią, pewnie dokładnie wie o co chodzi.
Nie odbieraj nadziei. Zamiast krytykować lub wyjaśniać spróbuj zrozumieć co jest w głowie tej drugiej osoby: Masz nadzieję, że dziś uda Ci się pracować całe 4 godziny. To naprawdę wytrwałość i dobry plan. Albo Chciałbyś żeby już były wakacje. Lubisz lato i masz dość nauki?

Samodzielność może być „funkcjonalna” – kształtowana od najmłodszych lat, np. Trzeba nakryć do stołu, Są talerze do wytarcia, lub polegająca na umiejętności podejmowania decyzji – bardzo ważna, może być doświadczeniem dziecka, jeśli rodzice zechcą podjąć pewne ryzyko.

Skąd bierze się odwaga u dziecka? Wg J. Basistowa
Rodzice okazują dziecku zaufanie i szacunek.
Rodzice dają dziecku szansę dokonania wyboru lub samodzielnego rozwiązania problemu.
U dziecka rodzi się zaufanie i szacunek do siebie oraz wiara we własne możliwości i znajomość własnych ograniczeń.
Dziecko ma odwagę podejmować coraz trudniejsze zadania.
U rodziców wzmacnia się zaufanie i szacunek do dziecka.

Aby w odpowiednim momencie pomóc dziecku ,,w pracy nad lekcjami”, rodzice powinni na bieżąco orientować się w jego osiągnięciach, kłopotach i porażkach. Dziecko musi być przekonane, że rodzice interesują się jego nauką na co dzień, dostrzegają sukcesy i cieszą się nimi, nie bagatelizują żadnych jego zaniedbań. W tym celu potrzebna jest systematyczna kontrola i współpraca ze szkołą (stały kontakt z nauczycielem). Wdrażanie do samodzielności to trudna sztuka, ale nie za trudna dla rodziców, którzy rozumnie kochają swoje dzieci. Pora odpoczynku, zabawy czy rozrywki powinna być z góry ustalona tak, aby w czasie odrabiania lekcji inne zajęcia i sprawy nie zakłócały dziecku spokoju i niepotrzebnie nie zaprzątały głowy. W ten sposób nauce szkolnej dziecka nadajemy rangę spraw ważnych, ucząc je poważnego traktowania obowiązków szkolnych.
W budżecie czasu ucznia lekcje powinny znaleźć się na pierwszym planie, a godziny przeznaczone na naukę muszą być respektowane przez całą rodzinę.

Nie można w tym czasie prowadzić w domu głośnych rozmów, nie trzeba kręcić się i robić zamieszania lub też z błahego powodu odrywać dziecko od pracy. Radio i telewizor powinny być wyciszone (przy pracy umysłowej niezbędna jest koncentracja).

Stworzenie dziecku dobrych warunków do nauki w domu nakłada na rodziców cały wachlarz obowiązków. Składa się na to przyjemnie urządzony kącik dziecka, funkcjonalny warsztat pracy, przestrzeganie higieny pracy umysłowej. Bez względu na sytuację mieszkaniową, należy urządzić dziecku stałe miejsce do pracy. Powinno ono mieć swój stolik czy biurko, swoją szafkę lub półeczki na regale, gdzie będzie układało we właściwym porządku podręczniki, zeszyty, przybory i inne książki. Stolik do odrabiania lekcji musi być tak ustawiony, aby światło dzienne padało z lewej strony. Krzesełko musi być przystosowane do wzrostu dziecka, tak aby nogi dotykały podłogi. Niewygodna pozycja przy pisaniu i czytaniu może spowodować przykre konsekwencje, jak garbienie się czy skrzywienie kręgosłupa. Ma to również zły wpływ na jakość pracy. Ucząc się w nieprawidłowej pozycji dziecko szybciej się męczy, jest znużone i zniecierpliwione. Oczywiście nie tylko niewygodne siedzenie wpływa na szybkie męczenie się. Zależy to także od ogólnego stanu zdrowia dziecka, od tego, czy pomieszczenie przeznaczone do nauki zostało wywietrzone, czy dziecko dostatecznie odpoczęło po zajęciach w szkole, czy ma spokój.

Zasady dobrej organizacji pracy ucznia

Oto kilka przydatnych rad Izabeli Mańkowskiej, autorki kompleksowego programu wyzwalającego potencjał dziecka (źródło: I. Mańkowska, „Kreowanie rozwoju dziecka. Kinezjologia edukacyjna i inne nowoczesne metody terapeutyczne w praktyce”):

Przygotuj w domu miejsce do pracy dziecka(biurko, półki na materiały i przybory szkolne).
Dbaj o to, aby na biurku leżały tylko te materiały, które są niezbędne do nauki – bałagan rozprasza myśli i wtedy wolniej przyswaja się wiedzę.
Pamiętaj o prawidłowym oświetleniu tego miejsca (biurko przy oknie, na biurku oświetlenie z lewej strony).
Biurko i krzesło dostosuj do wzrostu dziecka (nie mogą być za niskie, ani za wysokie).
Przygotuj dostęp do Internetu lub wydrukowane potrzebne materiały
Ustal rozkład dnia, pamiętając o właściwych proporcjach między nauką a odpoczynkiem (to sprawi, że nauka i relaks staną się przyjemnością).

Najbardziej komfortowe warunki pracy domowej nie zapewniają jeszcze sukcesów w nauce, jeśli dziecko napotyka w domu na obojętność ze strony rodziców, brak zainteresowania jego osiągnięciami, jeśli jest pozostawione samo sobie. Pomoc rodziców daje dzieciom poczucie bezpieczeństwa, a także poczucie zadowolenia i radości, jeżeli rodzice dostrzegają jego wysiłki i chwalą je. Pomoc polegająca na życzliwym zainteresowaniu ustala i pogłębia więź uczuciową z dzieckiem, podtrzymującą jego zapał do nauki, wzmacnia pilność i obowiązkowość oraz przygotowuje do samodzielnej pracy. Powyższe wskazówki powinny nasunąć rodzicom pewne refleksje i przyczynić się do pełniejszego poznania swojego dziecka.

WSKAZÓWKI DO TEGO JAK ZACHĘCAĆ I CHWALIĆ DZIECKO wg J. Sakowska możemy znaleźć na stronie https://swierszczyk.pl/polecane-artykuly/szkola-dla-rodzicow/jak-madrze-chwalic-dzieci

Sposób, w jaki chwalimy, nie jest obojętny. Źle sformułowana pochwała może rodzić w dziecku różnego rodzaju napięcia, może prowokować niewłaściwe zachowania (np. pychę, nierealny obraz samego siebie). Nie każda pochwała jest dobra, nie każda powoduje zamierzony przez nas skutek. Często natomiast wywołuje: mieszane uczucia, niechęć do osoby chwalącej, rozżalenie, zniechęcenie, lekceważenie, porównywanie się z innymi, niechęć do działania, rywalizację czy poczucie niesprawiedliwości.

Dobra pochwała to nasze słowa (opis tego, co widzimy i czujemy) oraz wnioski dziecka (potrafi pochwalić samo siebie). Lepiej zatem opisywać niż wychwalać. Przy wychwalaniu mogą pojawić się mieszane uczucia: zwątpienie w wiarygodność osoby chwalącej, niepokój, zaprzeczenie, skoncentrowanie się na własnej słabości, podejrzenie o manipulowanie.

Aby pochwalić bez oceniania:
– Opisz, co widzisz (słyszysz): Widzę uzupełnione ćwiczenia, aż dwa rozdziały.
– Opisz, co czujesz: Cieszę się, że dziś udało Ci się zrobić dwa rozdziały.
– Podsumuj godne pochwały zachowanie dziecka: U To się nazywa wytrwałość i systematyczna nauka.

Pułapki i szanse dobrej pochwały:
– Należy unikać takiej pochwały, w której jest ukryte przypominanie wcześniejszego niepowodzenia.
– Wyraz „ale” rujnuje najlepszą nawet pochwałę.
– Lepiej unikać komunikatów, w których bardziej dajemy wyraz własnej pewności siebie, niż chwalimy dziecko.
– Oceniając nastolatka, zachowujmy pewną ostrożność ze względu na nieprzewidywalność jego stanu emocjonalnego.

Pochwała opisowa nie odwołuje się do cech charakteru dziecka, lecz do jego starań i osiągnięć. Zachęca dziecko do powtarzania zachowań, które zostały docenione. Daje odwagę do wypróbowania swoich sił w nowych sytuacjach. Daje dziecku świadomość tego, co rzeczywiście potrafi. Buduje w nim szacunek do samego siebie.

Zainteresowanie tym, czego dziecko się uczy, jak mu się w szkole wiedzie i to w aspekcie konkretnym (zeszytu, zadania, wypracowania) stanowi jeden z przejawów ogólnego zainteresowania rodziców dzieckiem, jego życiem.